Verbinding kan een dingetje zijn...
Tegelijkertijd is het onze diepste verlangen. Wij mensen zijn in wezen kuddedieren.
Ik heb het weer kunnen ervaren vorig jaar toen ik een maand op Ibiza was. In één van vier de weken kwam mijn hele familie gedurende een week naar ons toe.
Nu moet je weten dat mijn zussen en broer allemaal in het westen wonen en ik in het Oosten van Nederland. Ik zag ze (behalve mijn moeder) dus niet zo vaak.
Mijn broer had een enorm vet huis gehuurd waar zij met z'n twintigen in zaten. Mijn zus had ook nog een huis gehuurd. Alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van mijn moeder waren er. Dat was wel effe wat.
Wij woonden die maand in een huis op een andere heuvel vlak bij. Elke dag tuften we naar hen toe. Elke dag zagen we ze. Elke dag ontmoetten we elkaar in mijn broers huis of op één of ander strand. Het was super tof. Mijn moeder vierde haar 85-ste verjaardag en we waren tijdens dat feest met 35 man de salsa aan het dansen. Ja, ja, het was Corona tijd en toch kon het allemaal.
De dag dat mijn familie weer naar Nederland vertrok voelde ik een gevoel dat ik haast niet thuis kon brengen. Zo'n gevoel van verlies. Alsof er heel subtiel een mes in mijn hart stak. Het deed echt pijn en ik mistte mijn familie.
Ik moest ze los laten en keerde weer terug naar mijzelf. Ergens herkende ik dat gevoel. Die pijn had ik ooit in mijn vroegste jaren ook gevoeld. Alleen was het toen mijn comfortzone. Ik heb mij in mijn jeugd veelal niet verbonden gevoeld en was het buitenbeentje van de familie. Die pijn heb ik wel getransformeerd, maar door mij eerst zo intens te verbinden en daarna weer in één klap alleen met mijn lief te zijn, kon ik hem weer even voelen. Die pijn regeert mijn leven echter niet meer.
Ik voel mij verbonden met Mijzelf, mijn kern, mijn lichtbron, met de mensen om mij heen. Ik voel mij geleid en geliefd en dat is het mooiste dat je kunt ervaren.