Vind jij het ook zo lastig om je uit te spreken? Om te gaan staan voor jezelf?

Meer dan 10 jaar geleden moest ik een nieuwe naam aannemen. Voor mijn gevoel kon ik er niet onder uit.

Ik dacht dat ik dood ging. Dat was ook zo. Mijn oude ik, die vrouw die pleasde en niet echt opviel, die vrouw stierf op dat moment.

Mijn ware Zelf kwam toen tot leven. Ik dacht dat ik veel mensen zou kwijt raken. Dat klopte ook. Mensen die mij niet meer konden volgen en in de oordelen schoten namen afscheid. Maar er kwamen andere mensen voor terug. Mensen die oprecht waren. Die zochten naar zichzelf. Die zichzelf in mij herkenden. 

Ik moest wennen aan die nieuwe naam, want het was zo uit mijn comfortzone. Ik moest het mijn moeder vertellen en de rest van de familie en die zaten er echt niet op te wachten. Maar ze houden nog steeds van mij.

Ik moest mijzelf in de spiegel aankijken en mijzelf erkennen in die Mahatma-energie. Voor mijn ego die dat allemaal verschrikkelijk vond en helemaal niet wilde opvallen, was dat een dingetje. En ik deed het. Simpelweg omdat iets vanbinnen sterker was dan al het andere. 

Ik ging de angst van de afwijzing voorbij.

Inmiddels ben ik gewend aan deze Mahatma energie en weet ik wie ik ben. Ik ben gewoon mijzelf.

Ik hoor het je denken... 'Moet ik nu ook een nieuwe naam krijgen en rondlopen in een oranje jurk of zoiets, zoals Bagwhan volgers dat vroeger deden?'

Nou ja, als je van Oranje houdt, dan mag dat natuurlijk. Als je je eigen naam zat bent, ga vooral je gang en wees creatief. Maar daar heb ik het niet over.

Ik heb het over dat het belangrijk is om trouw te zijn aan jezelf. Trouw aan jouw waarheid. Als dat nu betekent dat je als man met baard in een paarse lange jurk wilt rondlopen, dan is het helemaal goed. 

Ben jij jezelf en durf je jezelf te laten horen en zien, of zit er ergens nog stiekem een klein kind in jou? En leef jij die kleine die ooit van alles heeft meegemaakt?