Ik trof haar op een kantoor. Een vrouw die ik kende van het koor. Voor de eerste keer sprak ik haar. Ze vertelde mij dat ze al 20 jaar alleen was. Ik keek haar met grote ogen aan. 'Hoe is dat nou toch mogelijk', dacht ik bij mijzelf.
Ik zelf was net een jaar gescheiden en verwachtte niet dat mijn 'alleen tijd' zo lang zou duren.
Soms denken we gewoon dingen die niet kloppen. Uiteindelijk ben ik zelf 15 jaar alleen geweest voordat ik mijn huidige lief heel, maar dan ook heel voorzichtig toeliet in mijn leven. Inmiddels zijn we meer dan 5 jaar heel gelukkig samen.
Die scheiding had dus toch dieper in mijn ziel gehakt dan ik ooit had verwacht. Al die jaren was ik aan het smachten, maar durfde ik geen stappen te zetten. Mijn grote geluk was dat ik mensen wel vertrouwde, behalve dan die schepsels op 2 benen met meer haardos op hun lijf. Dat was wel een dingetje.
Dus ik had een liefdevolle groep mensen om mij heen die ik wel toeliet in de spelonken van mijn ziel. Nu weet ik ook dat er veel mensen zijn die liefdevolle mensen om zich heen hebben en die ze ook niet durven toe te laten. Hoe pijnlijk is dat?
Daarmee blijf je in wezen het oorspronkelijke oud zeer in stand houden. Dit terwijl het misschien al 20, 30 of 40 jaar geleden gebeurd is.
Alles kan gelukkig veranderen. Dat dus ook!
Als jij de sleutel naar je eigen hart terug vindt, dan kom je thuis bij jezelf. Thuis bij jouw kern. In verbinding met anderen.
