Het gebeurt je weer... jouw partner(of werkgever of kid)ziet je niet staan. Nou ja, zo voelt het tenminste. En dat is niet de eerste keer. Echt! Vet balen! Het doet gewoon pijn en je voelt letterlijk hoe je ergens je hart wat sluit. Het stralen en die sprankeling in je ogen doven. Jij ziet het licht even niet schijnen en dat 'even' kan best wel lang duren.
Dat dit nu nog zo is in jouw leven, is natuurlijk niet voor niets. Je denkt dat jouw jeugd met je afkeurende vader of moeder voorbij is. Helaas... die smurry draag je nog dagelijks met je mee als een rugzak vol ellende op je rug.
Jij gaat die rugzak met ellende enthousiast legen. Daarna gooi je je haren los en zeg je met een open hart tegen jezelf in de spiegel hoe geweldig je bent. Het leuke is dat je dat ook echt voelt en uitstraalt. Jij gaat het leven door met opgeheven hoofd en krijgt alle erkenning, al heb je die nu niet meer nodig.
Die rugzak is nu een rugzak met parels en je gaat die werkgever, partner, ouders of kids een poepie laten ruiken. Ik zie ze nu al heel verbaasd achter hun oren krabbelen terwijl ze zich afvragen wat er met je gebeurt is. En jij Transformeer kanon, loopt vol zelfvertrouwen rond en doet wat je te doen hebt en altijd al hebt willen doen.
