Ik denk als je behept bent met een ongeluks-gen van één van je ouders dat je nog altijd een heel gelukkig mens kunt zijn. Misschien zal dat dan ooit niet je eerste basisinstelling van het leven zijn geweest. So what! Iedereen kan gelukkig zijn. In mijn ogen is er geen excuus!
Ik schrijf dat omdat ik zelf een heftige jeugd heb gehad met allerlei ervaringen die voor een kind gewoon niet goed zijn. Ik begon mijn eerste 2 jaar van mijn leven in een kindertehuis.
Je jeugd is eigenlijk de meest belangrijke periode van je leven want daarin word je geprogrammeerd. Alles wat je dan meemaakt sla je als het ware op in je cellen. Het is pure informatie waar je daarna de rest van je leven mee doorgaat.
Dus ik had ik heftige jeugd en was dus niet ze geweldig geprogrammeerd. Later als volwassenen liep ik hierdoor rond op deze aarde met een negatieve mindset en een hoop emoties, waar ik niet gelukkig mee was. Ik was ronduit ongelukkig. Daardoor werd ik ook ziek. Ik kreeg het ME syndroom en zat toen gedurende 15 jaar volledig afgekeurd thuis op de bank.
Geen happy story was het toen. Eind goed is al goed want inmiddels ben ik al heel erg lang erg gelukkig met mijzelf en met mijn leven en dat pijnlijke verhaal ligt inmiddels heel erg ver achter mij.