Hou jij je ook zo in en bijt je op je tong, in plaats van je uit te spreken?

'Laat je horen lieverd'. Ik weet het nog als de dag van gisteren, dat ze dat tegen mij zeiden tijdens een cursus. Ik durfde het niet en stond daar met een rode kop en mijn lippen stijf op elkaar. 'Laat je niet gebruiken als vuilnisbak'. Au, die deed pijn. 

Tja, als je zo hebt geleerd je mond te houden dan is het wel een dingetje om te leren spreken wanneer je uitgedaagd wordt.

Mijn grenzen stellen en mij uitspreken vond ik rete-spannend. Op een gegeven moment was het echter genoeg. 

Ik kon voelen hoe boos ik van binnen was en toen liet ik het eruit komen. Wat een opluchting. Wat een vrijheid kwam daarvoor in de plaats.

Ook had ik geleerd mij in te houden en me een beetje onzichtbaar te maken. Dat ik was gekomen op deze deze aarde om iets voor anderen te betekenen, dat wist ik wel. Maar ik deed het niet. Ik was bang.

Dit alles vond 30 jaar geleden plaats. Wat kan er toch veel veranderen als je durft te kijken naar jezelf. Naar je gedachtes, je gevoelens. Dan kan het zo zacht worden in jou. Ik spreek uit ervaring.

Ik ben niet meer die bange vrouw die niet durfde op te komen voor zichzelf. Ik heb mijn stappen gezet en mijn sporen verdiend. Aan het einde van mijn leven ga ik mijn kissie in met een smile op mijn gezicht van: 'Wat een intens, mooi, boeiend leven heb ik gehad en wat heb ik veel mogen geven.' Nou...  dat gun ik jou ook.