Ik werd geboren in Heidelberg en heb een Nederlandse moeder. Zij was tijdens haar zwangerschap door mijn vader, een Amerikaan die daar in het leger zat, verlaten en zag geen andere mogelijkheid dan mij in een kindertehuis achter te laten. Na drie maanden keerde zij, samen met mij terug naar Nederland en daar, in de buurt van Amsterdam, ging ik toen weer naar een kindertehuis. Mijn moeder kon nog niet voor mij zorgen. Twee jaar later haalde mijn moeder mij op en bracht mij thuis.
Thuis klinkt leuk, maar het was geen goede plek voor mij. Mijn stiefvader was alcoholist en agressief. School was ook niet goed, want ik werd gepest tijdens mijn eerste vijf jaar op de basisschool in Amsterdam.
Al deze ervaringen zorgden ervoor dat ik ging geloven dat ik niet goed was en ging ik door het leven met een zeer laag zelfbeeld. Het was geen pretje want daardoor werd ik ook elke keer weer afgewezen. Mijn drama herhaalde zich keer op keer. Op de leeftijd van 32 jaar vond ik mijn biologische vader in de VS en hierdoor kwam mijn hele jeugd met alle pijnlijke ervaringen weer naar boven. Ik kreeg een totale ineenstorting, wat uiteindelijk resulteerde in 15 jaar lang ME. Dat is het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ik was ten einde raad.
