Geboren in Heidelberg, met een Nederlandse moeder begon ik mijn leven in een kindertehuis. Mijn moeder was namelijk tijdens haar zwangerschap door mijn vader, een Amerikaan die daar in het leger zat, verlaten en zag geen andere mogelijkheid dan mij daar achter te laten. Na drie maanden keerde zij, samen met mij, terug naar Nederland en daar, in de buurt van Amsterdam ging ik toen weer naar een kindertehuis. Mijn moeder moest werken en kon nog niet voor mij zorgen. Twee jaar later haalde mijn moeder mij daar op en bracht mij thuis.
Thuis klinkt leuk, maar het was geen goede plek voor mij. Mijn stiefvader was alcoholist en agressief. School was ook niet goed, want ik werd gepest tijdens mijn eerste vijf jaar op de basisschool in Amsterdam.
Al deze ervaringen zorgden ervoor dat ik ging geloven dat ik er niet mocht zijn en niet goed was zoals ik was. Door dit alles ging ik door het leven met een zeer laag zelfbeeld. Het was geen pretje want daardoor werd ik ook elke keer weer afgewezen. Mijn drama herhaalde zich keer op keer.
Op de leeftijd van 32 jaar vond ik mijn biologische vader in de VS en hierdoor kwam mijn hele jeugd met alle pijnlijke ervaringen weer naar boven. Ik kreeg een totale ineenstorting, wat uiteindelijk resulteerde in 15 jaar lang ME. Dat is het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ik was ten einde raad.
