Ik word wakker, met één oog kijk ik op mijn telefoon hoe laat het is, ik gaap nog even hartgrondig en daarna draai ik mij enthousiast om, zodat ik nog een beetje door kan tukken. Uiteindelijk duw ik mijzelf dat warme bed uit en sleur ik mijn lijf onder de koude douche.
In mijn ogen is er niets mis met deze gewoonte. Ik kan er heel gelukkig oud mee worden. Misschien herken je dit, of zou je willen dat je dat zou herkennen.
Ik had ooit echter ook een gewoonte van denken dat ik niet de moeite waard was. Dat ik mijzelf niet mochten laten zien en dat ik mij klein moest houden. Die gewoonte was heel wat minder fijn.
Gelukkig is dat inmiddels lang geleden en wat ben ik blij dat ik elke keer een stukje van die gewoonte heb losgelaten. Dat ik uit mijn comfortzone ben gegaan en stapje voor stapje de poort van mijn gevangenis heb omgeruild voor mijn innerlijke vrijheid. Dat is de reden waarom ik zo relaxed in deze Corona tijd zit.
Ik voel dat ik vanbinnen vrij ben en ik word niet meer zo getriggerd. Dat is gewoon fijn en ik voel mij dan ook een gezegend mens.
Toch heb ik dat zelf gedaan. Door de keuzes die ik ooit heb gemaakt om mij te laten coachen en om elke keer te kiezen voor het nieuwe, het grote onbekende. Hierdoor werd mijn leven een bruisend leven in plaats van het vlakke, saaie bestaan dat ik eerder had.
