Het kan iets kleins zijn met grote gevolgen…

Je denkt misschien dat je een super slechte jeugd moet hebben gehad om daarna een ellendig leven te hebben. Helaas, jawel ik zeg helaas, is dat niet zo.Er zijn genoeg mensen die een prima jeugd hebben gehad en toch geen vervullend leven leiden. Elke keer is er wel weer iets wat hen tegenhoudt om de stappen te zetten die ze eigenlijk zouden willen zetten.

Pieter is zo’n man. Hij is een man van ongeveer 40 jaar. ‘Ik heb een prima jeugd gehad’, vertelt hij mij terwijl hij mij een beetje moeilijk aankijkt. ‘Waarom ik nou toch elke keer weer nee zeg, terwijl ik eigenlijk ‘Ja’ zou willen zeggen, snap ik niet. Ik neem daardoor bijna geen risico’s en blijf maar in mijn comfortzone. Ik word daar echt niet blij van.

‘Vertel eens wat over je jeugd’, vraag ik hem. ‘Tja, alles was prima. Ik heb alleen een korte tijd grote problemen gehad met mijn toenmalige stiefvader. Verder had ik geen problemen.’ ‘Had je een ‘Nee’ naar hem toe?’ ‘Ja, naar hem toe had ik een hele grote weerstand. Een vette ‘NEE’. Maar dat was alleen maar naar hem toe. Niet naar mijn moeder of de rest van mijn leven. Dus ik snap het niet.’

Het valt niet te snappen…

Het valt ook niet te snappen, hoe bizar wij mensen in elkaar geknutseld zijn. Dat we opgroeien vanuit een soort hypnose stand en alles wat we als kind meemaken maar aannemen als waarheid. Dat we dan als kind, patronen ontwikkelen om te overleven.  Dat we die kind-waarheid met alle bijbehorende kinderlijke overlevingsstrategiën, als we onbewust zijn en blijven, de rest van ons leven blijven leven.

Het valt niet te snappen dat als we ooit op één vlak een ‘Nee’ hebben, deze dan later op allerlei verschillende vlakken die daar niets mee te maken hebben, opduikelt. Het is niet te snappen.

Het gaat om het zien…

Ik kijk Pieter aan met een zachte glimlach als ik tegen hem zeg: ‘Gelukkig hoeven we het niet te snappen. Het gaat om het zien, om het te herkennen en er geen waarde meer aan te hechten. Dan kun je het veranderen en een hele bewuste volwassen keuze maken. De keuze om afscheid te nemen van je overlevingspatroon, dat je ooit zoveel gebracht heeft. Dat patroon, die ene ‘Nee’ naar je stiefvader, die nu als een rem in je leven fungeert waar je niet zo blij van wordt. Een keuze die je ego misschien wat angstig vindt, maar waarvan je voelt dat het je zoveel kan geven. Een keuze om dan maar uit die schijnbaar veilige, maar ook zo belemmerende comfortzone te stappen.’

Ik ben bang…

Pieter kijkt mij met grote bange ogen aan. ‘Ik ben bang’, zegt hij zachtjes. ‘Dat mag lieverd, je mag bang zijn. Dat hoeft je niet te weerhouden om je stappen te zetten. Je kunt ook bang zijn en toch je stappen zetten. Als je dat doet zal je angst stukje voor stukje minder worden en je innerlijke vrijheid steeds groter. Je gaat de ‘Jij’ ontmoeten die ergens in jou ligt te slapen. Die oorspronkelijk is. Die krachtig is. Die volwassen is’. Pieter slaakt een diepe zucht en zegt: ‘Oké dan maar, ik zal het gaan doen’.

Zo zie ik elke jaar weer vele Pieters en Marietjes voorbij komen. Mensen, zoals jij en ik, die ergens zo bang zijn, maar tegelijkertijd ook zo vol verlangen.

Het vraagt moed…

Het vraagt namelijk moed om echt naar je verlangen te luisteren.
Het vraagt moed om de confrontatie met jezelf aan te gaan.
Om al die gekke patronen en het bijbehorende oud zeer onder ogen te komen.
Het vraagt moed om, al ben je bang, toch je stappen te zetten.
Het vraagt moed om het proces aan te gaan, van het jezelf te ontmoeten.
Om je te bevrijden van de pijnlijke illusies die je hebt meegenomen vanuit je jeugd.

Het vraagt moed om te kiezen voor een leven in vrijheid.
Hoe gek het ook klinkt, het vraagt ook moed om te kiezen voor geluk.
Het ego is dat zeker niet gewend en zal het niet vertrouwen.

Ieder mens heeft ergens moed en ieder mens kan een keuze maken om een stap te zetten. Jij ook. Als dit je aanspreekt en het resoneert ergens in je, maak dan het  Flow event  mee. Het zal je zoveel geven.

Dag moedig mens, ik gun je vrijheid.

Mahatma