Staat jouw deur open?

Onlangs zat ik met mijn lief gedurende drie weken op Ibiza. Hoe heerlijk was het om af en toe de drukte en gekte van Ibiza stad op te zoeken om daarna weer terug te keren naar de stilte van ons huis in de heuvels.

Mijn lief is sportleraar en geeft al meer dan 38 jaar les aan een school met zwak begaafde kinderen. Een leraar in hart en nieren dus. Deze lieverd wil mij af en toe wat bijbrengen waar deze niet zo lieverd (ikke dus) niet altijd op zit te wachten.

We zwemmen in ons zwembad en ik crawl aardig in het rond (vind ik). Niet dus, want lief zegt ‘doe het nou eens zo en zo’. Ik kijk hem verstoord aan en zwem dan weer heerlijk door op mijn eigenwijze manier. Ik vind het prima zo.

‘Mahatma, hoor je mij nou niet?’ zegt hij gefrustreerd en begint mij enthousiast nog een keer te vertellen wat ik moet veranderen. ‘Marcel, ik heb hier gewoon geen zin in, ik wil niet naar jou luisteren omdat jij zo nodig de leraar moet uithangen,’ zeg ik. Gefrustreerd briest hij: ‘Wat ben je toch stront eigenwijs. Je bent nog erger dan mijn leerlingen’. Hmmm… niet echt een compliment.

Tien minuten later zitten we samen aan het ontbijt. De frustratie is wat gezakt en hij is weer rustig. ‘Waarom vind je het toch zo moeilijk om wat van mij aan te nemen?’ vraagt hij. ‘Omdat mijn deur niet open is’ antwoord ik hem. ‘Hoe moet ik die deur dan openen?’ Ik ben blij met zijn bereidheid om te samen hiernaar te kijken en met de zachtheid die nu weer voelbaar is. Hij is nu ook nieuwsgierig. Dat is mooi want nieuwsgierigheid is juist de sleutel.

‘Lieverd, stel mij vragen, dan heb ik een keuze. Dan doe ik die deur open en dan wil ik jou graag aanhoren. Anders voelt het alsof je mij wat ongevraagd door de strot douwt, en daar verzet ik mij dan tegen. Hoe goed datgene ook voor mij is, als mijn deur nog gesloten is, kan ik mij alleen maar verzetten.’

‘Maar hoe dan? Wat moet ik je dan vragen?’ Enthousiast begin ik het hem uit te leggen. ‘Vraag mij of ik wat advies wil ontvangen, zodat ik nog beter kan crawlen. Dan heb ik een keus of ik Ja of Nee wil zeggen. Zeg ik ja, dan is dat mijn keus om te luisteren. Dan kan ik pas echt luisteren, omdat er ruimte is in mij. Anders zit ik nog in mijn eigen verhaal en ben ik gewoon lekker met mijzelf bezig.

‘Is het zó simpel?’ mompelt hij. ‘Ja lieverd, zo simpel is het’. ’s Middags liggen we weer in het zwembad en met een grote grijns op zijn gezicht vraagt hij mij of ik wat advies wilt. ‘Ja hoor graag, kom maar op met die magische tips van jou’. Ik moet het eerlijk bekennen, mijn geplons in het water ziet er daarna wel veel beter uit.

Misschien herken jij het ook dat je soms iemand verder wilt helpen die daar nou echt helemaal niet op zit te wachten en zich met hand en tand verzet tegen jouw welgemeende adviezen. Kijk dan eerst eens of jij die poort kunt openen bij die ander door een vraag te stellen. Als die persoon dat wil, dan kan je jouw wijsheid delen met een ander.

Ik gun je dat je af en toe die poort open zet of respect hebt voor die gesloten poort van een ander. Dat geeft namelijk rust.

Heb je hier wat moeite mee en word je toch regelmatig geraakt in jouw frustratie of gevoel van afwijzing, misschien is dan iets uit ons magische aanbod het juiste antwoord voor jou.

Op jouw open poorten,
Yihaaa Mahatma